


Ze lag daar, tussen de meegebrachte andere gele bloemen.
Eén van velen!
Het was een liefdevol afscheid, alles verliep volgens het draaiboek. De muziek klonk, mensen slikten tranen weg, spraken hun laatste woorden.
Daar lag ze, de bloem, op de grond.
Ze was uit de bloemenband gegleden, geruisloos, bijna eigenzinnig.
Een medewerker van het crematorium bukte zich, bloem in de hand. Eén beweging, en de bloem kon toch met haar mee. Maar hij aarzelde. Alsof de bloem iets fluisterde wat alleen hij kon horen.

Sommige dingen willen niet vergaan.
Sommige gebaren willen blijven.
Sommige herinneringen laten zich niet verbranden.
De bloem werd naast haar foto gelegd in de horecaruimte. Geen plek in de oven, maar in het zicht. De nabestaanden zagen het. Sommigen glimlachten zacht. Niet alles hoeft weg, leek die ene bloem te zeggen.
Misschien was het toeval. Misschien was het gewoon zwaartekracht. Maar voor haar echtgenoot en hun dochter was het iets anders. Een teken. Een zacht verzet van de natuur. Een herinnering die zichzelf wilde bewaren.
Ze namen de bloem mee naar huis, lieten het in epoxy gieten en nu staat het in de woonkamer.
Als stille getuige van het afscheid. Of liever: van iets dat bleef.
Praten over de dood, dat blijft een lastig onderwerp.
Wilt u geheel vrijblijvend het informatieboekje “Laatste Wens’’ ontvangen met handige tips?