

Anderhalf jaar geleden schreef ik hier over mijn moeder, die voor haar levenspartner alvast een plekje op natuur begraafplaats Geestmerloo had gereserveerd. Pal naast zijn oudste vriend, zodat de twee kameraden ook na de dood in elkaars nabijheid zouden zijn. Haar partner Jan had alzheimer en kon zelf geen beslissingen meer nemen over leven en dood. Toen hij begin dit jaar overleed, gaven wij daarom als familie vorm aan zijn afscheid. Op een manier die bij Jan paste.
Ik deel hieruit elementen met jullie, als inspiratie. Want ik zeg het wel vaker: er is zó veel mogelijk!
Jan woonde op een locatie van WarmThuis, waar hij in zijn eigen kamer werd opgebaard. Daarvoor is hij eerst licht gebalsemd, wat koeling overbodig maakte. Passend bij Jan en bij natuur begraven kozen we voor hem een Loop-kist – gemaakt van natuurlijk en biologisch afbreekbaar materiaal. Mijn moeder sprak de wens uit om Jan zélf te mogen vervoeren. In ons land kan dat, en dus was zij de chauffeur van de rouwauto. Dit voelde heel goed voor haar. De kleinkinderen reden in een volgauto achter haar aan.
Het afscheid op Geestmerloo vond in besloten kring plaats, zonder ceremonie. Daarna hebben we in een klein café uitgebreid met elkaar nagepraat, met een hapje en drankje. Een sfeer waarin Jan zich thuis had gevoeld. Dit intieme en ongedwongen samenzijn gaf ruimte aan mooie en liefdevolle herinneringen, ook nog in de week erna. Heel fijn, omdat de ‘oude Jan’ hierdoor weer bij ons terugkwam, los van de ingrijpende veranderingen die de alzheimer bij hem veroorzaakte.
De positieve impact van een persoonlijk afscheid kan dus groot zijn, groter zijn dan mensen soms verwachten. Een goede reden om nu al eens stil te staan bij wat jullie waardevol vinden.
Praten over de dood, dat blijft een lastig onderwerp.
Wilt u geheel vrijblijvend het informatieboekje “Laatste Wens’’ ontvangen met handige tips?