Columns

Als ik maar niet ga huilen…

‘Ik zou het graag willen doen: spreken op de uitvaart van mijn vader. Maar kan ik dat wel? En wat als ik ga huilen?’

Het is prachtig als mensen hun herinneringen en emoties willen delen. Iemand kan het ook als noodzakelijk voelen om het te doen, als oudste kind of jeugdvriendin. Elke oprechte motivatie mag er zijn, en met een goede voorbereiding lukt het eigenlijk altijd wel. Misschien met tranen, maar dat neemt niemand je kwalijk. En je zult waarschijnlijk merken dat het begin het lastigst is. Ik geef graag wat tips om je verder te helpen.

Spontaan een verhaal houden, is meestal geen goed idee. Je weet dan niet hoe lang je aan het woord bent en misschien vergeet je iets waarvan je later denkt: jammer… Bereid je dus voor en ik raad zelfs aan om je verhaal helemaal uit te schrijven. Verzamel eerst de losse onderwerpjes en werk die verder uit. Spreek je ook namens anderen? Laat hen dan meedenken. En zijn er meer sprekers, stem dan liefst af waarover je het wilt hebben. Want een dubbele levensloop is meestal te veel van het goede…

Zorg voor een pakkend begin en een mooie afronding. Dat kan een eigen herinnering zijn, maar ook een stukje uit een bestaand gedicht. Een grappige anekdote wordt vaak gewaardeerd, want ook lachen is emotie.

Is je verhaal af, oefen het dan een aantal keer hardop. Je maakt het jezelf er makkelijker mee en je weet ongeveer hoeveel tijd je nodig hebt.

Als het zover is, gun jezelf dan de rust om even te landen. Neem tijdens je verhaal af en toe een adempauze. En worden de emoties je toch te veel, dan is er altijd iemand die je ondersteunt of je verhaal afmaakt. Dat kan ook de uitvaartbegeleider zijn.