


Een dierbare missen is niet tijdgebonden. Angelique Spruit heeft dit mooi verwoord. Hier – met haar toestemming – hoe zij het gemis van haar vader ervaart:
‘Een dierbare verliezen is onomkeerbaar. Iets definitiefs. Heteinde van een samenzijn, de start van een leven zonder diegene, maar mét de liefde, want de liefde, die blijft.
Maar hoe lang mag je eigenlijk iemand missen? Moet je eraan gewend raken dat iemand er niet meer is? Of mag je er alleen op bepaalde dagen wat bij voelen? Hoe werkt dat eigenlijk, dat lange-termijnmissen?

Houden van mijn vader is missen geworden. Ik mis je, papa. Het maakt me soms bang als ik eraan denk hoe lang ik je al mis, en hoe lang ik je nog zal moeten missen. Bij de belangrijke momenten in het leven die ik graag met je zou willen delen, of wat vaderlijk advies. Bij het ruiken van jouw parfum bij een voorbijganger, of bij een kindje dat op straat zijn opa roept.
Het is houden van en missen ineen. Soms met een glimlach, soms met een traan.
Afgelopen jaar viel jouw sterfdag op Vaderdag. Dat viel me niet mee. Maar omdat missen zo gewoon lijkt geworden, reageert mijn omgeving ook op die manier. Totdat aan het einde van die dag iemand naar jou vroeg, en we praatten over hoe ik je verloren ben en hoe ik deze Vaderdag had beleefd.Even samen stilstaan, bij jou en bij mij. Dat was alles wat ik nodig had.
Elke dag zonder jou, is een dag dichter bij jou. Elke dag dat ik je mis, is een dag dichter bij ons weerzien. Die gedachte troost me. En ik hoop dat er af en toe iemand even naast me loopt, om je te missen. Want voor mij was het ook maar de eerste keer dat ik je al 8 jaar mis.’
Praten over de dood, dat blijft een lastig onderwerp.
Wilt u geheel vrijblijvend het informatieboekje “Laatste Wens’’ ontvangen met handige tips?