Columns

De kracht van een laatstewensenboekje 

‘Ah joh, er is nog nooit iemand boven de grond blijven staan.’ Met deze uitdrukking proberen mensen iemand gerust te stellen als die zich zorgen maakt over het regelen van een uitvaart. En inderdaad: linksom of rechtsom krijgt iedereen die in Nederland overlijdt een begrafenis of crematie. Of een lichaamsdonatie, als dat de wens van de overledene was.

Maar die geruststellende gedachte neemt niet weg dat het organiseren van een afscheid behoorlijk stressvol kan zijn, vooral als je twijfelt over wat de overledene eigenlijk had gewild. En het is wel jóúw ouder, partner, broer of zus! Je zou er zelfs onenigheid over kunnen krijgen met anderen met een mening, in een periode waarin de emoties toch al aan de oppervlakte liggen.

Gelukkig kom ik ze steeds meer tegen: laatstewensenboekjes die (vooral) door kinderen bij mij zijn opgevraagd. Zo’n boekje kan op meerdere manieren worden gebruikt. Natuurlijk kun je het gewoon aan je vader, moeder of partner geven met het verzoek om de vragen te beantwoorden. Of je houdt het zelf en stelt af en toe een gerichte vraag. Daar word je ongemerkt wijzer van. Bovendien bieden de onderwerpen openingen voor een mooi gesprek.  

Mijn ervaring is dat de reacties heel verschillend zijn. Soms vullen mensen zo’n boekje gedetailleerd in, maar net zo vaak is het antwoord: ‘Dat mogen mijn naasten beslissen’, of ‘Doe mij maar in de kliko!’ Dit klinkt wel heel bot, maar het geeft wel duidelijkheid. Want dan heb je als nabestaande niet de zorg dat je het misschien anders had moeten doen. En kom je er echt niet uit, neem dan eens contact op met een uitvaartbegeleider. Want ik zeg weleens: van een gesprek met een uitvaartbegeleider ga je niet eerder dood, maar het kan wel rust en ruimte geven ná je dood.