Columns

Herinneringen neem je overal mee naartoe

Soms delen mensen bijzondere ervaringen met mij, ook als hun dierbare al enkele jaren eerder is overleden.

Zo kreeg ik een mail van iemand die haar moeder hielp met verhuizen, vijf jaar na het overlijden en de crematie van haar vader. Een gebeurtenis die nieuwe levensinzichten opleverde. 

Verhuizen staat in de top 3 van meest stressvolle ervaringen, vanzelfsprekend ná het verlies van een dierbare. Maar wat nou als die twee samenvallen? Als jij – of je overgebleven ouder – het huis gaat verlaten waar jullie met elkaar zoveel herinneringen hebben gemaakt?  

De vrouw uit dit verhaal – laat ik haar Femke noemen – werd behoorlijk onrustig van alle gevoelens die ze ervaarde toen haar moeder ging verhuizen. Een moeder die zelf zei: ‘Ik ga van óns huis naar míjn huis, en ik heb geen idee hoe dat eruit moet zien.’ Terwijl je samen bezig bent om daarmee te dealen, gaat een heel leven aan spullen door je handen, elk met een eigen herinnering.  

Op de dag van verhuizing, midden in de hectiek, deed een vriendin van haar moeder een praktisch en liefdevol voorstel: ‘Is het een idee om de as van je vader even veilig te stellen? Misschien in je auto zetten, zodat de urn niet tussen alle verhuisdozen belandt.’ En zodoende reed Femke later die middag samen met haar vader richting het nieuwe huis van haar moeder. Tijdens die rit kwam het besef dat je al je herinneringen uiteindelijk overal mee naartoe kunt nemen. Die eyeopener zorgde ervoor dat Femke zich in haar leven bewuster ging focussen op het maken van nieuwe herinneringen. Waarbij het blijkbaar niet gaat om waar je dat doet, maar vooral met wíé. En dat heldere inzicht heeft in de tijd waarin we nu leven misschien wel extra waarde.