


Altijd is er dat ene moment dat voor nabestaanden zo hartverscheurend moeilijk kan zijn: het sluiten van de kist. Nog één keer kijken, nog één keer aanraken. Een intens moment waarin alles samenkomt: liefde, verdriet, dankbaarheid. Als uitvaartbegeleider mogen we daarbij aanwezig zijn. We zien vaak dat mensen wat meegeven, een brief met onuitgesproken woorden, een tekening van een kleinkind. Soms plakt iemand die tekening aan de binnenkant van het deksel, ‘zodat opa ernaar kan kijken’. Anderen leggen er een roos bij, of schuiven de trouwring van een dode naar een levende hand. Kleine, veelzeggende gebaren.

ISoms wordt er nog iets gezegd. Een zacht ‘dank je wel’, of ‘ik ga je zo missen’. In dat moment lijkt de tijd even stil te staan. Alles draait even om de herinnering aan die ene persoon. Als uitvaartbegeleider doen we dan even stapje terug. De familie heeft nu alleen elkaar nodig.
Het sluiten zelf is een eenvoudige handeling, die nabestaanden ook zelf mogen uitvoeren: het deksel gaat erop, de sluitknoppen worden aangedraaid. Vaak dit emotioneel tegelijk het mooiste en moeilijkste punt van de dag, en iedereen beleeft dit anders. De één huilt, de ander zwijgt, handen worden op het hout gelegd – alsof dat helpt om nog even vast te houden wat eigenlijk al losgelaten wordt. En dan, als de bloemen op de kist liggen, komt er vaak rust. Alsof er wat spanning van de schouders glijdt. Een arm wordt om iemand heen geslagen, er wordt weer ademgehaald. Voor nu is het even klaar.
Het sluiten van de kist is nooit zomaar een praktische handeling. Daar nemen we de tijd voor die nodig is. En als uitvaartbegeleiders denken we in de voorbereiding graag mee over rituelen die passen bij dat bijzondere moment – kleine gebaren die helpen om te herinneren én los te laten, in liefde en met aandacht.
Praten over de dood, dat blijft een lastig onderwerp.
Wilt u geheel vrijblijvend het informatieboekje “Laatste Wens’’ ontvangen met handige tips?