


Soms begeleid ik een uitvaart die me diep raakt, juist door de eenvoud. Zo was het ook bij het afscheid van een man die geen behoefte had aan een aula, sprekers of muziek. Zijn wens was een laatste tocht door de dorpen.
Op een boerenwagen, voortgetrokken door twee prachtige Friese paarden, mocht ik hem begeleiden door de dorpen die voor hem zo vertrouwd waren. Ik voelde de stilte onderweg een stilte die meer zei dan woorden ooit hadden gekund.

We hielden stil bij zijn geboortehuis, het huis waar hij woonden met zijn vrouw en kinderen en bij het verzorgingshuis waar hij de laatste jaren woonde. Voor de deur van het verzorginghuis stonden een aantal bewoners en verzorgenden. Sommigen zwaaiden en anderen veegden een traan weg. Het was een laatste groet die rechtstreeks uit het hart kwam. Ik stond erbij en voelde hoe groot de verbondenheid kan zijn, ook in stilte.
Daarna reden we verder naar de begraafplaats. Daar vond hij zijn plek terug bij zijn vrouw en zoon.
Dit afscheid zonder muziek, zonder woorden, zonder opsmuk, liet me opnieuw zien hoe krachtig eenvoud kan zijn.
Paula Beemster
Praten over de dood, dat blijft een lastig onderwerp.
Wilt u geheel vrijblijvend het informatieboekje “Laatste Wens’’ ontvangen met handige tips?