

Vorige maand schreef ik over het plaatsen van social-mediaposts door de directe naasten van een overledene. Maar er is natuurlijk ook een andere kant: de ontvanger van een overlijdensbericht. Je hoort via Facebook dat de vader van een oud-collega is overleden. Of je ziet een zwart-wit foto met een kaarsje erbij en denkt: wat is hier gebeurd?
In tijden van rouw zijn socials vaak de snelste boodschappers, maar ook de meest gevoelige. Is het oké om iets zeggen, of is het beter om te zwijgen? En als je via-via hoort dat iemand is overleden — mag je daar dan zelf een bericht over plaatsen?
Hier een paar vuistregels om aan te denken. Post nooit zelf iets vóórdat de naaste familie het nieuws openbaar heeft gemaakt. Hoe geschokt je ook bent. Zodra er wél een post van de familie is, mag je natuurlijk reageren. Een berichtje waarin je je medeleven toont, is altijd goed. Vragen wat er precies is gebeurd: doe dat vooral niet. Er zijn vast andere manieren om daarachter te komen. Wees terughoudend met uitgebreide verhalen over hoe jíj de overledene kende, en waar de buitenwacht misschien niets over hoeft te weten. Houd het liever kort en vooral respectvol. Wil je toch graag iets uitgebreid met de familie delen, stuur dan een persoonlijk bericht of een kaart. Kies je er wel voor om zelf iets te plaatsen — een herinnering of foto — tag dan alleen mensen als je zeker weet dat ze dat waarderen. En verwacht geen (snelle) reactie. Sommige mensen vinden troost in online steun, anderen willen vooral rust.
Sociale media kunnen verbinden en troosten. Maar het vraagt om tact. Vaak is een hand op iemands schouder sterker dan honderd likes. En denk altijd: dient mijn bericht de rouwenden of vooral mijzelf?
Praten over de dood, dat blijft een lastig onderwerp.
Wilt u geheel vrijblijvend het informatieboekje “Laatste Wens’’ ontvangen met handige tips?