Columns

Een afscheidsfotograaf: fijner dan je misschien denkt

‘Is dat niet raar, een fotograaf op een uitvaart? Het is toch geen feestje dat je terug wil zien…’ Meestal vertel ik bij de voorbereiding van een afscheid dat het mogelijk is om een professionele fotograaf erbij te laten zijn.

Vaak zijn mensen verrast dat dit kan. Soms krijg ik reacties zoals die aan het begin van deze column. Toch leg ik altijd uit wat er fijn kan zijn aan zo’n fotoserie. Want hoeveel voorbereiding je ook in een afscheid stopt, op de dag zelf vliegen je gedachten misschien alle kanten op. Verdriet en vermoeidheid kunnen ervoor zorgen dat je niet alles honderd procent opneemt. Of je aandacht gaat uit naar anderen: je achterblijvende ouder, je kinderen, je broer die het ineens te veel wordt. 

Voor naasten die niet bij de uitvaart kunnen zijn – of voor kinderen die te jong zijn om het zich te herinneren – kan het helend werken om later via foto’s een goed beeld van de dag te krijgen. En voor nabestaanden met dementie roept het bekijken van foto’s wellicht eerst emoties op, maar kan het ook helpen om onrust weg te nemen: ‘O ja, Mieke is dood, hè. Maar het was wel een mooie begrafenis met al die bloemen.’ 

Een fotoalbum laat het afscheid ook zien vanuit de beleving van anderen en dat kan troostend zijn voor de mensen die achterblijven. Je kunt het altijd doorbladeren als je er behoefte aan hebt, misschien maar één keer, misschien elke dag in het begin. Het ligt er, dus het kan. 

Ben je bang dat zo’n fotograaf veel aandacht trekt? Dat is niet nodig. De uitvaartfotografen met wie ik samenwerk, geven vaak de indruk onzichtbaar te zijn. Dus het kan toch iets zijn om eens over na te denken…