Columns

5 jaar onafhankelijk uitvaartbegeleider

Het was 5 jaar geleden best een beslissing: van uitvaartbegeleider in loondienst naar eigenaar van een onafhankelijk uitvaartbedrijf. Meganerveus was ik. Want zou ik dat wel kunnen, ondernemen? En weet je? Geen seconde spijt van gehad!

Natuurlijk is het keihard werken, maar dat is het volop waard. De volledige vrijheid om mijn eigen stijl te bepalen. Maar ook de tijd om zelf elk uitvaarttraject van begin tot eind te begeleiden en persoonlijk in te vullen. En dat is fijn, want die afgelopen vijf jaar is er zoveel mogelijk geworden. Mensen doen niet meer automatisch wat de buren deden, willen graag bij hun gevoel blijven en googelen zelf naar mogelijkheden. Daarmee is onze rol als uitvaartbegeleider eigenlijk nog belangrijker geworden, want meer opties leveren soms ook meer meningen en keuzestress op. Je kunt het immers maar één keer goed doen!

Eén ding is in die vijf jaar helaas niet veranderd: de dood is nog altijd een taboe. We denken liever niet na over ons eigen overlijden of die van onze dierbaren. En we vinden het helemaal eng om erover te praten met een uitvaartbegeleider! Dat is jammer, want een voorgesprek levert duidelijkheid en rust op. En daarna leg je het voorlopige plan gewoon weer weg en stel je het af en toe eens bij. Zelf heb ik mijn ideeën ook aangepast aan zoals ik nú in het leven sta. Zó ver hoef je ook weer niet vooruit te denken.

Een persoonlijke uitvaart geeft meestal de meeste troost. En dat betekent absoluut niet dat het groot en duur moet worden, al denken mensen dat vaak. Het zit ‘m juist in de kleinste dingen. Daarom is het fijn als je er al eens over hebt nagedacht. En hier help ik mensen ook de komende jaren graag bij.

Onafhankelijke uitvaartondernemers zoals ik hebben de branche versterkt en transparanter gemaakt. Een goede ontwikkeling, want mensen hebben in de verdrietige  periode rond een overlijden behoefte aan duidelijkheid, ook financieel. Het is triest – en volkomen onnodig – als de rekening achteraf duurder uitpakt dan verwacht.

Natuurlijk laat de coronaperiode zijn sporen na in de manier waarop uitvaarten worden vormgegeven. Inmiddels mag alles weer, maar het zou me niet verbazen als er voorlopig vaker gekozen wordt voor kleine uitvaarten in combinatie met grotere condoleances. Intimiteit wordt meer gewaardeerd.

Er wordt mij soms gevraagd aan welke uitvaart ik de meest bijzondere herinneringen heb. Een vraag waarop ik het antwoord na ruim 250 begrafenissen en crematies niet kan geven. Het zijn vaak fragmenten die me bijblijven: een mooie speech, verhalen die ik las en zeker ook gebeurtenissen die raken aan mijn eigen leven. Niemand heeft iets aan mijn tranen, maar ik vind het niet erg als mensen zien dat dingen me emotioneren. Zoals die keer dat ik een echtpaar mocht uitvaren.

Vijf jaar, ze zijn voorbij gevlogen. Veel geleerd over mijn vak en het ondernemer-zijn. En vooral: veel mooie mensen leren kennen. En daarom heb ik veel zin in de volgende vijf jaar!