Columns

Oh, Waterlooplein…

Soms mag je als uitvaartbegeleider een afscheid helpen organiseren dat zich niet met andere laat vergelijken. Waaruit blijkt dat er echt veel mogelijk is als je iemand een persoonlijke uitvaart wilt geven.

Vorig jaar oktober overleed Jos Albers uit Oudendijk, 69 jaar oud. Jos was een warm, sociaal mens, voor zijn eigen familie én voor de honderden vrienden en kennissen die hij in zijn lange loopbaan als marktkoopman leerde kennen. Ruim 45 jaar, dag in dag uit, had hij een kraam op het Waterlooplein in Amsterdam. Hij specialiseerde zich in boeken en ‘aanverwante drukwerken’, een soort antiquariaat. Men kwam speciaal naar de markt voor zijn boeken, maar zeker ook voor Jos zelf. Soms dagelijks. Gewoon om even een praatje te maken, want hij was geïnteresseerd in zijn medemens. Niet voor niets werd hij de ‘psychiater’ genoemd. De lijm van het plein, een fenomeen…

Wanneer iemand zó verbonden is met een bepaalde plek, is het natuurlijk prachtig als je die bij de uitvaart kunt betrekken. Bij Boeken Jos – de kletsman – was het duidelijk: na zijn overlijden moest hij terug naar het Waterlooplein, naar de kraam. Dáár, en nergens anders, moesten zijn vrienden afscheid van hem kunnen nemen. Gelukkig kon dit worden georganiseerd. Op de ochtend voor de crematie werd de kist op schragen in de marktkraam gezet en vormde zich een lange rij van mensen die Jos voor de laatste keer kwamen opzoeken. In de rouwadvertentie had de familie gesuggereerd om een losse zonnebloem mee te nemen; na afloop was de kist er volledig onder bedolven. Het werd een hartverwarmend eerbetoon aan een unieke man: ’t Is weemoed met een scheutje gein, het Waterlooplein.

Denk dus op voorhand nooit: ach, dat zal wel niet kunnen. Er kan vaak meer worden geregeld dan je verwacht.